Wakatt, de nieuwe creatie van Serge Aimé Coulibaly, maakt deel uit van een lichaamswerk dat de dagelijkse realiteit en sociale veranderingen onderzoekt via een danstaal die vertrekt van intern geweld, menselijk instinct, urgentie en de noodzaak om zich uit te drukken, om iets concreets te zeggen via het lichaam.
Meer over deze voorstelling
Fitry, de nieuwe creatie van Serge Aimé Coulibaly uitgevoerd door Jean Robert Koudogbo Kiki is een vervolg op Fadjiri (2013). Het is de kwetsbaarheid, ontroerend en tegelijkertijd krachtig, die Fitry zijn volle betekenis geeft, en aanzet om mensen te ontmoeten in deze post-Covid-19 wereld.
Meer over deze voorstelling
Uit het verleden klinkt voor altijd het heden. Kirina put uit de bron van de Mandingue epische verhalen, en haalt zijn kracht uit het lied van Soundiata. Uit deze mythen komt de allesomvattende moderniteit van een universele artistieke taal naar voren. Terwijl we het lot van een volk volgen dat naar een collectieve toekomst marcheert, neemt Kirina ons mee op een reis die spreekt over ballingschap, ontheemding, hoop, en over de onvergelijkbare rijkdom die voortkomt uit de confrontatie met verschillende werelden en ervaringen.
Meer over deze voorstelling
Kortademig, hijgend, lichamen door elkaar geschud door een onophoudelijke polsslag, met muziek die zich van de ene kust naar de andere verspreidt en ons vertelt over de wereld, helder, volledig, met een verbluffende schoonheid.
Dierlijk, wulps, oorlogszuchtig, sensueel, beschouwend, deze energie is de energie van een opstand en van absolute inzet. Het vangt emoties, verstoort overtuigingen, onthult onze diepgang.
Fela Kuti geeft ons, met zijn adem en zijn ademhaling, een chaos die je moet doorkruisen om in onszelf de kracht van onze eigen individuele vrijheid te ontdekken.
Wat hebben we te zeggen, wat hebben we te weigeren, vandaag de dag, in deze wereld die trilt van angst en die zich steeds meer afsluit?
De revolutie is alom aanwezig in de geëlektrificeerde lichamen van de dansers, in de verheven verklikker van Smockey, in de hoop van de straat, in het voorgevoel van een kunstenaar die dit stuk twee jaar van tevoren heeft gedroomd. Gevechten, lijden, vernedering en ontberingen vinden hun verlossing in de wil om te leven en de urgentie om zich uit te spreken en de stemmen te heroveren.
Meer over deze voorstelling
Er is een moment, s’ nachts, vlak voor het ochtendgloren, waar kwade demonen uit hun schuilplaats komen en de mannen die ze toevallig ontmoeten, rondduwen.
Twijfels over die marteling in trance, de noodzaak om vastigheid te vinden in een tijd waarin elke voetstap niets anders tegenkomt dan onzekerheid, een verlies aan oriëntatie op een reis naar het eindpunt... om vervolgens sterker terug te komen met een instinctieve dierlijke energie en absoluut verzekerd te zijn van een wil om te leven.
Dit is de manier waarop de man, zwaaiend, bibberig, zich staande houdt.
Een plaats, exact, onbekend. Zes personages, gehavend, verbrijzeld, ver van hun aandeel in de vertrapte mensheid, verpletterd en getekend door geweld, ongelijkheden, oorlogen.
Ze moeten moeilijke paden bewandelen om uit te vinden hoe ze met zichzelf moeten leven en uiteindelijk naar de ander toe moeten gaan. Ze moeten hun eigen leven creëren, een nieuw leven opbouwen uit flarden van hun verleden en hun demonen bevrijden om ze te temmen. Dit in zichzelf vinden, dit elders, waardoor ze weer kunnen opstaan en weer kunnen hopen.
Waar hang je je dromen aan op als alles om je heen in puin ligt ? Hoe kun je een jeugd doen herleven en laten schitteren die door apathie is gedoofd, die afwezig is in zijn eigen geschiedenis ?
Afrika is niet alleen een land van slachtingen en verlatenheid: er zijn altijd al eilanden geweest van rechtvaardige mannen, helder, gepassioneerd, die al het fatalisme achter zich lieten en besloten om te veranderen.
Hoe blijf je staan als je de hoop hebt verloren en het verleden vol passie, zelfverzekerd, sereen met het politieke gevoel van Thomas Sankara, nog enkel een pijnlijke herinnering aan de neergang van het heden is?
Een man in ballingschap, ontworteld uit zijn land, zijn cultuur, zijn engagementen, onzeker in zijn onzekerheid. Hij vertelt je zijn verhaal, vecht tegen zijn verdriet, tussen opstand, woede en wanhoop, om te proberen de gebroken stukken terug te brengen.
In de zoektocht om zichzelf terug te vinden, roept hij deze andere die hij zo mist.
Er zijn mensen die vertrokken zijn, die probeerden over te steken naar een fantasie elders en die daar een wrede realiteit tegenkwamen.
Zij komen soms, niet voor lang, terug voor enkele zeldzame vakanties, en ontmoeten in de kroegen degenen die ervan dromen om te gaan, waarbij ze de werkloosheid achter zich laten en de moeilijkheden en horizonten zonder hoop achterlaten. Momenten van delen en confrontatie, op een plek waar ze alles kunnen laten hangen, een plek waar dromen en alcohol het echte leven verdoven. Het onrustige dagelijkse leven, de pijnlijke integratie in het hiernamaals, zal niet gezegd worden, want er blijft verbanning voor degenen die ellende en een lichtloos leven zouden ontvluchten, de enige hoop om zichzelf een toekomst te bezorgen.
Serge Aimé's eerste en nogal onthutsend stuk met meerdere dansers.
Meer over deze voorstelling